Τα «ψυχιατρικά» προβλήματα δεν είναι λιγότερο σημαντικά από τα «σωματικά», καθόσον τα ψυχιατρικά νοσήματα παρουσιάζουν αυξημένα ποσοστά θνησιμότητας (κυρίως από αυτοκτονία, ακόμη και σε νεαρή ηλικία, ενώ η θνησιμότητα από άλλα νοσήματα υπάρχει κυρίως σε μεγαλύτερες ηλικίες) και κόστους (τόσο άμεσου, λόγω της έναρξης τους σε μικρές ηλικίες και τη χρονιότητάς τους, όσο και εμμέσου εξαιτίας της απώλειας παραγωγικότητας και της αυξημένης προσέλευσης των ψυχιατρικών ασθενών σε ιατρικές υπηρεσίες ακόμα και για σωματικές αιτιάσεις). Ενδεικτικά επισημαίνεται ότι το 2020 η κατάθλιψη (ένα υποσύνολο της ψυχιατρικής συμπτωματολογίας) εκτιμάται ότι διαμορφώνει τη 2η αιτία αναπήρων στον πλανήτη.

Ωστόσο, κατά τα τελευταία έτη έχει σημειωθεί πολύ μεγάλη πρόοδος τόσο στη θεραπευτική αντιμετώπιση όσο και στην επεξήγηση των μηχανισμών της ψυχικής νόσου (νευροανατομία του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, φυσιολογία της εγκεφαλικής λειτουργίας, γενετική και επιγενετική, βιολογικοί συντελεστές). Έτσι, η ψυχιατρική καθίσταται όλο και πιο πολύ μέρος της «βιολογικής» ιατρικής όσο και οποιαδήποτε άλλη ειδικότητα, ενώ ταυτοχρόνως διατηρεί και την ψυχολογική και ψυχοθεραπευτική διάσταση. Αυτή η κοπιωδώς κεκτημένη γνώση οφείλει να παραγάγει τα βέλτιστα δυνατά και κυρίως απτά αποτελέσματα για τους πολίτες δια της μετουσίωσής της σε στοχευμένες παρεμβάσεις προαγωγής Ψυχικής Υγείας όπως αυτές που περιλαμβάνει το παρόν Πρόγραμμα. 

Επιπλέον, αυτή η πρόοδος στη θεραπευτική αντιμετώπιση, ‘χαρτογράφηση’ και επεξήγηση των διαφόρων ψυχικών νοσημάτων θα πρέπει να ενημερώσει, μέσω ειδικών ψυχο-εκπαιδευτικών προγραμμάτων, το σύνολο της ιατρικής κοινότητας , δεδομένου ότι η Ψυχιατρική νοσηρότητα και συν-νοσηρότητα είναι υψηλή και η γνώση της είναι απαραίτητη σε κάθε ιατρική ειδικότητα. Τουλάχιστον το 20-30% του γενικού πληθυσμού έχει εκδηλώσει ή θα εκδηλώσει κάποια ψυχική νόσο, ενώ το 50% των ασθενών οποιουδήποτε ιατρού εμφανίζει και φυσική διαταραχή η οποία πολύ συχνά επηρεάζει τόσο τον τρόπο εκδήλωσης της «σωματικής» νόσου όσο και τη θεραπευτική διαδικασία. Για το λόγο αυτό, όλοι οι επιστήμονες στον τομέα της υγείας πρέπει να είναι ικανοί να αναγνωρίζουν την ψυχιατρική νοσηρότητα και να προσαρμόζουν την αντιμετώπιση του ασθενούς ανάλογα και, αν χρειάζεται, σε συνεργασία με ψυχίατρο. 

Τέλος, από τα προγράμματα ψυχο-εκπαίδευσης δε θα πρέπει να εξαιρείται και το ευρύ κοινό. Η επιμόρφωση των συμπολιτών μας σε ζητήματα ψυχικής νόσου, η πληροφόρησή τους ως προς τους τρόπους εκδήλωσης και αντιμετώπισης των διαφόρων ψυχικών νοσημάτων, συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση για τη άρση του κοινωνικού στίγματος και των διαφόρων μορφών κοινωνικού αποκλεισμού των ψυχικά πασχόντων.
Υπό το φως των πιο πάνω απαιτήσεων, το πρόγραμμα «Προαγωγή Ψυχικής Υγείας σε Ευπαθείς Πληθυσμούς» διαρθρώνεται με τρόπο πολυσυλλεκτικό μέσω 10 διακριτών δράσεων που στοχεύουν στην κάλυψη των απαιτήσεων όπως αυτές διαμορφώνονται από το προαναφερθέν τετράπτυχο Έρευνα-Ενημέρωση-Πρόληψη-Θεραπεία.